در این مقاله با اصطلاحات رایج برای صفحه گرام - صفحه گرامافون - صفحه وینیل به فارسی و انگلیسی آشنا می شوید.

همچنین خواهید دید:

- صفحه گرام - صفحه گرامافون - صفحه وینیل چیست؟

- چرا به صفحه گرام LP نیز می گویند؟

- LP در مقابل CD ، مقایسه ضبط آنالوگ و دیجیتال

- صفحه وینیل ها چگونه کار می کنند؟

- دستگاه های گرامافون چگونه کار می کنند؟

صفحه گرامافون

یک صفحه گرامافون phonograph record (همچنین به عنوان gramophone record، به ویژه در انگلیسی بریتانیایی نیز شناخته می شود)، یک صفحه وینیل vinyl record (فقط برای انواع تولید شده اخیر)، یا به سادگی یک صفحه record ، یک رسانه ذخیره سازی صدای آنالوگ به شکل یک دیسک تخت با یک مارپیچ مدوله شده حکاکی شده (شیار) است. شیار معمولاً از اطراف شروع می شود و نزدیک مرکز دیسک به پایان می رسد. برای حدود نیم قرن، دیسک‌ها معمولاً از شلاک shellac ساخته می‌شدند. از دهه 1940، در اواخر قرن بیستم، پلی‌وینیل کلرید (وینیل) "صفحه‌های وینیل" رایج شد.

صفحه گرامافون بر اساس جنس آن صفحه وینیل نیز خوانده می شود. Vinyl در زبان های مختلف تلفظ متفاوتی دارد که در زبان انگلیسی تلفظ صحیح آن واینل است. ولی در زبان فارسی تلفظ وینیل رایج گشته است.

انواع صفحه گرامافون

صفحه‌های گرامافون معمولاً با قطرشان در اینچ (12 اینچ، 10 اینچ، 7 اینچ) توصیف می‌شوند، اگرچه بر حسب میلی‌متر طراحی شده‌اند. سرعت چرخش بر حسب دور در دقیقه rpm است. 8، 16، 33، 45،  78 دور، و ظرفیت زمانی آن‌ها، با قطر و سرعت تعیین می‌شود.

LP [long playing]  پخش طولانی، دیسک 12 اینچی، 33 دور در دقیقه است.

 SP [single] ، دیسک 7 اینچی، 45 دور در دقیقه.

 EP [پخش طولانی]، دیسک 12 اینچی یا دیسک 7 اینچی، 33+1⁄3 یا 45 دور در دقیقه.

کیفیت تولیدمثلی یا سطح وفاداری آنها (کیفیت بالا، ارتوفونیک، طیف کامل و غیره)؛ و تعداد کانال های صوتی (مونو، استریو، چهارگانه و غیره).

کیفیت وینیل

کیفیت صدا و دوام صفحات وینیل به شدت به کیفیت ماده پلی‌وینیل کلرید (وینیل)  بستگی دارد. در اوایل دهه 1970، به عنوان یک حرکت برای کاهش هزینه، بسیاری از تولیدکنندگان شروع به کاهش ضخامت و کیفیت وینیل مورد استفاده در بازار انبوه کردند. این تکنیک توسط RCA Victor به عنوان فرآیند Dynaflex  (125گرم) به بازار عرضه شد، اما توسط اکثر گردآورندگان رکورد کیفیت پایین‌تر در نظر گرفته شد.

وینیل جدید یا "بکر" سنگین/سنگین وزن (180 تا 220 گرم) معمولاً برای انتشار وینیل های موسیقی دوست در همه ژانرها استفاده می شود. بسیاری از کلکسیونرها ترجیح می دهند آلبوم های وینیل سنگین وزن داشته باشند، که گزارش شده است که صدای بهتری نسبت به وینیل معمولی دارند زیرا تحمل بیشتری در برابر تغییر شکل ناشی از پخش معمولی دارند. 

LP در مقابل CD

اطلاعات بیشتر: مقایسه ضبط آنالوگ و دیجیتال

از زمانی که دیسک دیجیتال معرفی شد، علاقه مندان به شنوایی بر سر مزیت های نسبی LP در مقابل CD متفاوت بوده اند. تا حد زیادی، ادعای برتری وینیل به دلیل لزوم در نظر گرفتن مرزهای بالا و پایین برای ضبط های دیجیتال، نمونه برداری از صداها و امواج صوتی در این محدوده ها و استفاده از اطلاعات حاصل برای ذخیره و بازخوانی صدا است. به طور موثر، ضبط دیجیتال یک نمایش ایده آل از یک موج صوتی فیزیکی است، در حالی که یک ضبط آنالوگ ارتعاشات فیزیکی را در فرکانس کامل آنها ثبت می کند. از آنجایی که اکثر صفحه‌های وینیل مدرن از پخش فایل‌های ضبط شده دیجیتالی ساخته می‌شوند، هیچ صدایی خارج از محدوده برای انتقال به دیسک وجود ندارد. اشکالات وینیل، با این حال، شامل نویز سطح، وضوح کمتر به دلیل محدوده دینامیکی پایین تر، و حساسیت بیشتر به دست زدن است. فیلترهای ضد آلیاسینگ مدرن و سیستم های نمونه برداری بسیار مورد استفاده در ضبط های دیجیتال، مشکلات مشاهده شده در پخش کننده های CD بسیار اولیه را حذف کرده اند.

تئوری وجود دارد مبنی بر اینکه صفحات وینیل می توانند به صورت شنیداری فرکانس های بالاتری را نسبت به دیسک های فشرده نشان دهند، اگرچه بیشتر این نویز است و به شنوایی انسان مربوط نمی شود. با توجه به مشخصات کتاب قرمز، دیسک فشرده دارای پاسخ فرکانسی 20 هرتز تا 22050 هرتز است و اکثر پخش کننده های سی دی در کسری از دسی بل از حداقل 0 هرتز تا 20 کیلوهرتز در خروجی کامل اندازه گیری می کنند. با توجه به فاصله مورد نیاز بین شیارها، امکان بازتولید LP با فرکانس های پایین مانند یک CD وجود ندارد. به‌علاوه، تعدادی از صداها که فرکانس پایینی دارند و روی سی دی شنیده می شوند، ممکن است به خوبی روی وینیل خوانده نشوند مگر اینکه گرامافون کارتریج بسیار با کیفیتی داشته باشد و امکان خواندن فرکانس های پایین را امکان پذیر سازد. سیگنال های حامل Quad LP که در دهه 1970 محبوبیت داشتند، 30 کیلوهرتز بودند تا خارج از محدوده شنوایی انسان باشند. متوسط سیستم شنوایی انسان به فرکانس‌هایی از 20 هرتز تا حداکثر حدود 20000 هرتز حساس است. حد فرکانس بالا و پایین شنوایی انسان برای هر فرد متفاوت است. حساسیت فرکانس بالا با بالا رفتن سن فرد کاهش می‌یابد، فرآیندی که به آن پری‌کوزیس می‌گویند.

صفحه وینیل ها چگونه کار می کنند؟

در عصر دیجیتال امروز، ممکن است با صفحات وینیل قدیمی آشنایی داشته باشید یا نداشته باشید. به نظر می رسد آنها در حال بازگشت هستند. یا شاید شما از علاقه مندان به صفحات وینیل هستید، با مجموعه ای از صفحات وینیل که تمام دیوارهای قفسه خانه شما را پوشانده است.

به سادگی یک صفحه وینیل در حالی که سوزن در شیارهای ضبط حرکت می کند، روی دستگاه پخش می چرخد. یک قلم از یک سنگ قیمتی صنعتی (گاهی الماس) ساخته شده و به بازوی رکورد متصل می شود. قلم با تولید یک سیگنال الکتریکی، شیارهای روی رکورد را می خواند و سیگنال را از طریق کارتریج به تقویت کننده (آمپلی فایر) منتقل می کند. توجه داشته باشید، کارتریج های پخش کننده ضبط وجود دارند که از پیتزوالکتریک استفاده می کنند و برخی از آهنربا استفاده می کنند، اما در نهایت هر دو سیگنال را به تقویت کننده می رسانند.

دستگاه های گرامافون چگونه کار می کنند؟

گرامافون ها، دستگاه های الکترومغناطیسی هستند که ارتعاشات صدا را به سیگنال های الکتریکی تبدیل می کنند. هنگامی که یک صفحه می چرخد، ارتعاشات صوتی ایجاد می کند که به سیگنال های الکتریکی تبدیل می شود. این سیگنال ها به تقویت کننده های الکترونیکی (آمپلی فایرها) وارد می شوند. آمپرهای الکتریکی ارتعاش می کنند و صدای حاصل را به بلندگوها می رسانند که آن را تقویت کرده و بلندتر می کند. گرامافون ها هنوز از کل روش سوزنی و شیاری استفاده می‌کنند که یک فونوگراف استفاده می‌کرد، اگرچه دستگاه‌های ضبط امروزی بسیار پیشرفته‌تر هستند.

پس دقیقا چگونه کار می کنند؟ سوزن یا قلم یک دستگاه گرامافون یکی از چندین قسمتی است که یک مبدل را تشکیل می دهد. مبدل چیزی است که انرژی مکانیکی را به انرژی الکتریکی و انرژی الکتریکی را به انرژی مکانیکی تبدیل می کند. کل سیستم شامل یک قلم، آهنربا، سیم پیچ، کنسول و بدنه ای در یک کارتریج است. انرژی مکانیکی امواج صوتی به انرژی الکتریکی تبدیل می‌شود و سپس به تقویت‌کننده و بلندگوها ارسال می‌شود.

هنگامی که یک صفحه وینیل ساخته می شود، از یک سوزن برای ایجاد شیارهایی در وینیل استفاده می شود که اساساً اطلاعات ضبط شده از صدا یا موسیقی مورد نظر است. یک سوزن (یا قلم) نیز برای خواندن اطلاعات موجود در شیارها استفاده می شود و آن را پخش می کند تا بتوانیم اطلاعات ضبط شده را بشنویم. در سمت چپ شیار و در سمت راست کانال های اطلاعات صوتی وجود دارد که صدای استریو را ایجاد می کند.

روزی روزگاری صفحه گرام ها از رزین ساخته می شدند. در حال حاضر، آنها از جنس وینیل هستند. یکی دیگر از واقعیت های جالب، شیارهای کوچک در یک صفحه است اگر بخواهید آن را در یک خط مستقیم باز کنید، تقریباً 500 متر طول خواهند داشت.

یک کپی اصلی از یک صفحه گرام با استفاده از یک قلم برای حرکت در شیارها در یک دیسک گرد ساخته می شود. نسخه اصلی به جای شیاردار، رج دار است. این اساساً اثر "منفی" صفحه است که به نوعی به شکل مهر در می آید. تمبر با استفاده از پرس هیدرولیک به وینیل نرم شده با بخار فشار داده می شود. دیسک وینیل با آب و ویولا خنک می شود... یک صفحه وینیل تمام شده متولد می شود.

هنگامی که یک صفحه وینیل ساخته می شود، روی یک دستگاه گرامافون پخش می شود.

گاهی اوقات یک دستگاه پخش گرامافون record player را میز گردان Turntable می نامند. گرامافون با استفاده از یک موتور الکتریکی، چرخ ها را می چرخانند. برخی را میزهای چرخشی مستقیم direct-drive turntable می نامند که از چرخ دنده برای چرخاندن میز استفاده می کنند. مهم است که گرامافون با سرعت مناسب بچرخد، زیرا یک گرامافون که خیلی سریع می چرخد صدایی شبیه به The Chipmunks می دهد و یک گرامافون که خیلی آهسته می چرخد صدایی شبیه Eyore می دهد.

کارتریج و قلم (سوزن) یک دستگاه پخش ضبط، شیار موجود در ضبط را برای بازتولید اطلاعات صوتی موجود در آن ردیابی می کند. نوک یک قلم (که سوزن نیز نامیده می شود) از الماس صنعتی ساخته شده است، ماده ای سخت و ناخالص که به شکل یک مخروط در می آید و به نوار کوچکی از فلز انعطاف پذیر متصل می شود.

ضبط دیجیتال

امروزه با موسیقی مدرن، امواج صوتی اساساً در رایانه های کوچک ذخیره می شوند. درک این موضوع خیلی سخت نیست، زیرا کامپیوترهای امروزی کوچکتر از همیشه هستند و در عین حال فضای زیادی برای اطلاعات دیجیتال دارند. میکروکامپیوترهای موجود در این نسل می توانند همه چیز را از عکس گرفته تا فیلم تا بازی و برنامه و فایل های متنی و موسیقی را در خود جای دهند.

موسیقی صرفاً اطلاعات است، درست مانند هر چیز دیگری. در شکل دیجیتال، آن موسیقی (یا اطلاعات) به صورت اعداد ذخیره می شود. در واقع، به طور دقیق تر، به عنوان رشته های طولانی اعداد ذخیره می شود که سپس فشرده می شوند تا فقط کمی فضا را اشغال کنند.

اطلاعات دیجیتال را می توان به روش های مختلف خواند. یک هارد دیسک کامپیوتر با حرکت دادن یک بازوی الکترومغناطیسی کوچک روی دیسکی که با سرعت بالایی می چرخد صدا را می خواند و یا ضبط می کند.

همچنین می توان موسیقی را با ضبط صدا با استفاده از چیزی به نام ترانزیستور در پخش کننده های موسیقی فلش مموری ذخیره کرد. ترانزیستورها اساساً کلیدهای کوچک الکتریکی هستند. و البته دیسک های فشرده نیز وجود دارد. سی دی اطلاعات را به صورت اعداد نیز ثبت می کند، اما با استفاده از لیزر روی دیسک فشرده می شوند و برجستگی های کوچک میکروسکوپی به نام حفره ایجاد می کنند.

با فرا رسیدن عصر دیجیتال، تمام این حالت های ضبط و نگهداری اطلاعات می توانند ذخیره و نگهداری شوند، حتی اگر منبع برق وجود نداشته باشد. متأسفانه موسیقی با ضبط دیجیتالی که با گوش دادن آنالوگ دریافت می‌کنید، صدای کاملاً قوی و کاملی ندارد.

ضبط مکانیکی

مدت ها قبل از فرا رسیدن عصر دیجیتال، دستگاه هایی مانند فونوگراف توماس ادیسون متولد شدند. فونوگراف امروزه به عنوان پدربزرگ گرامافون های مدرن شناخته می شود. کلمه فونوگراف در واقع به معنای صدا نویس است. اساسا، فونوگراف صدا را به صورت مکانیکی با حکاکی امواج صوتی (یا به طور دقیق تر، سیگنال الکتریکی امواج صوتی) با یک سوزن، روی استوانه فویل ضبط و ذخیره می کرد.

سیلندر توسط یک میل لنگ دستی چرخانده می شد و سوزن حرکت کرده تا یک شیار در فویل ایجاد کند و سیگنال موج صوتی را ضبط کند. یک سوزن و تقویت کننده برای معکوس کردن فرآیند استفاده شده است (در مورد فونوگراف، تقویت کننده صدا یک شیپور بود) و سپس صدای ضبط شده پخش می شد. البته، فونوگراف محدودیت‌های زیادی داشت، اما این ایده اولیه چیزی بود که بعداً به عنوان دستگاه ضبط شناخته شد.

اندکی پس از اینکه توماس ادیسون چشم انداز خود را برای کار بر روی پروژه های دیگر کنار گذاشت، امیل برلینر آمد و فناوری مشابهی را توسعه داد، به جز اینکه به جای حک کردن شیارها برای ضبط امواج صوتی در یک سیم پیچ فویل، شیارها با استفاده از یک سوزن در یک دیسک صاف ایجاد شدند. از سوزن دیگری برای خواندن شیارها استفاده می شد و به آن گرامافون می گفتند. شباهت بسیار بیشتری به پخش کننده های ضبط امروزی دارد.

برخلاف فونوگراف که می توانست صدا را از یک دستگاه ضبط و پخش کند، گرامافون فقط می توانست صدا را پخش کند. دیسک‌ها (یا صفحه‌های ضبط‌شده) برای پخش در گرامافون به‌طور جداگانه ساخته می‌شدند، که دری را برای ضبط‌هایی که به‌طور انبوه تولید می‌شدند، باز می‌کرد تا بارها و بارها با شنوندگان به اشتراک گذاشته شود و از گرامافون برای پخش آنها استفاده شود. گاهی اوقات واژه‌های گرامافون و گرامافون به جای یکدیگر استفاده می‌شوند، اما هر دو پیش‌آهنگ‌های اولیه برای دستگاه‌های ضبط مدرن محسوب می‌شوند و از طراحی سوزن و شیار استفاده می‌کنند که در طول اعصار دوام داشته است.

تفاوت اصلی بین فونوگراف ایجاد شده توسط توماس ادیسون، گرامافون، و دستگاه های ضبط که هنوز هم وجود دارند و امروزه مورد استفاده قرار می گیرند، این است که فونوگراف و گرامافون هر دو فناوری کاملاً مکانیکی بودند. با این حال، دستگاه های ضبط، به ویژه دستگاه های ضبط مدرن امروزی، از ترکیبی از فناوری های مکانیکی و الکترومغناطیسی برای ضبط و بازتولید امواج صوتی استفاده می کنند.

سوزن به بازوی صدای دستگاه ضبط متصل است و قسمتی است که در شیارهایی که در وینیل ایجاد شده است قرار می گیرد و آنها را دنبال می کند، همانطور که صفحه روی میزهای گردان می چرخد. ارتعاشات حاصل از کارتریج عبور می کند و آنها را به سیگنال الکترومغناطیسی تبدیل می کند که تقویت می شود و در نهایت صدایی را تولید می کند که ما آن را موسیقی می نامیم.

صفحات وینیل و پخش کننده های ضبط (گرامافون ها) با گذشت زمان محبوبیت بیشتری پیدا کردند، اما در ابتدا فقط برای تولید صدای مونوفونیک طراحی شده بودند. با ظهور فناوری صدای استریوفونیک، آن را به گونه ای ساخت که دو موج صوتی برای پخش آهنگ ها به طور همزمان ضبط شود. این پخش دوگانه امواج صوتی صدای غنی تر و قوی تری ایجاد کرد که می توانست به جای یک بلندگو از طریق دو بلندگو پخش شود.